گفتگو خداوند با پیامبر در معراج

بسم الله الرحمن الرحیم

گفتگو خداوند با پیامبر در معراج

خداى سبحان برسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: اى احمد صلى الله علیه و آله و سلم ! هیچ میدانى کدام زندگى گواراتر، و کدام حیات جاودانه تر است ؟ عرضه داشت : پروردگارا، نه ، فرمود: اما عیش گوارا، آن عیشى است که صاحبش از ذکر و یاد من سست نشود، و نعمت مرا فراموش نکند، و جاهل به حق من نشود، شب و روز رضاى مرا طلب کند.

و اما حیات جاودان ، آن حیاتى است که

---

 یکسره و همه دقائقش به نفع صاحبش تمام شود، و آنچنان در بهره گیرى از آن حریص باشد، که دنیا در نظرش خوار گردد، و کوچک شود، و در مقابل ، آخرت در نظرش عظیم شود، و خواست مرا بر خواست خودش مقدم بدارد، و همواره در پى بدست آوردن رضاى من باشد،

حق نعمتم را عظیم شمرد، رفتارى را که با او کردم بیاد آورد، شب و روز در برابر هر کار زشت و گناه مراقب من باشد، قلب خویش ‍ را از آنچه ناخوشایند من است پاک کند، شیطان و وساوس او را دشمن بدارد، و ابلیس را بر قلب خود مسلط نسازد، و در آن راه ندهد.

که اگر چنین کند، محبتى در دلش مى افکنم که فکر و ذکرش ، و فراغ و اشتغالش ، و هم و غمش ، و گفتگویش همه از نعمت هاى من شود، آن نعمت ها که به سایر اهل محبتم دادم ، و در نتیجه چشم و گوش دلش را باز کنم ، تا دیگر با قلب خود بشنود، و با قلب ببیند، و به جلال و عظمتم نظر کند، و دنیا را بر او تنگ کنم ، و آنچه لذت دنیائى است از نظرش بیندازم ، تا حدى که آنرا دشمن بدارد.

و همانطور که چوپان گله را از ورطه هاى هلاکت دور مى کند من او را از دنیا و آنچه در آنست دور مى کنم ، آنوقت است که از مردم مى گریزد، آنهم چه گریزى ؟ و در آخر از دار فنا به دار بقاء، و از دار شیطان به دار رحمان منتقل میشود.

اى احمد! من او را بزیور هیبت و عظمت مى آرایم ، این است آن عیش گوارا و آن حیات جاودان ، و این مقام خاص دارندگان رضا است ، پس هر کس بر وفق رضاى من عمل کند، مداومت و ملازمت بر سه چیز را باو بدهم ، اول آنکه با شکرى آشنایش مى کنم ، که دیگر (مانند شکر دیگران ) آمیخته با جهل نباشد، و قلبش را آنچنان از یاد خودم پر کنم ، که دیگر جائى براى نسیان در آن نباشد و آنچنان از محبت خودم پر کنم ، که دیگر جائى براى محبت مخلوقها در آن نماند.

آنوقت است که وقتى به من محبت میورزد، به او محبت میورزم ، و چشم دلش را بسوى جلالم باز مى کنم ، و دیگر هیچ سرى از اسرار خلقم را از او مخفى نمى دارم و در تاریکیهاى شب و روشنائى روز با او راز میگویم ، آنچنان که دیگر مجالى براى سخن گفتن با مخلوقین و نشست و برخاست با آنان برایش نماند، سخن خود و ملائکه ام را بگوشش مى شنوانم ، و با آن اسرار که از خلق خود پوشانده ام آشنایش سازم .

جامه حیا بر تنش بپوشانم ، آنچنان که تمامى خلایق از او شرم بدارند، و چون در زمین راه مى رود، آمرزیده برود، ظرفیت و بصیرت قلبش را بسیار کنم ، و هیچ چیز از بهشت و آتش را از او مخفى ندارم ، و او را با آن دلهره ها و شدائد که مردم در قیامت گرفتارش آیند، و با آن حساب سختى که از توانگران و فقراء و علماء و جهال مى کشم ، آشنایش مى سازم ، وقتى او را در قبر مى خوابانند، نکیر و منکر را بر او نازل کنم ، تا با زجوئیش کنند، در حالیکه هیچ اندوهى از مردن ، و هیچ ظلمتى از قبر و لحد، و هیچ همى از هول مطلع نداشته باشد.

آنگاه میزانى برایش نصب کنم ، و نامه اى برایش بگشایم ، و نامه اش را بدست راستش بدهم ، او را در حالیکه باز، و روشن است ، بخواند و آنگاه بین خودم و او مترجمى نگذارم ، این صفات دوستداران است .

اى احمد! هم خود را، هم واحد کن ، و زبانت را زبانى واحد، و بدنت را بدنى زنده ساز، که تا ابد غافل نماند، چه هر کس از من غافل شود، من در امر او بى اعتنا شوم ، دیگر باکى ندارم که در کدام وادى هلاک شود.

منبع: تفسیرالمیزان علامه طباطبایی از ارشادالقلوب دیلمی

اللهم عجل لولیک الفرج

به امید ظهورش 3 صلوات